‘Ze zullen mij er nooit uitgooien’, zei de man tegenover mij.
‘Weet je dat zeker? vroeg ik hem.
‘Natuurlijk, met de kennis die ik heb vinden ze nooit een ander die dit zo goed kan’.
‘Maar dat kan je toch nooit zeker weten omdat je nooit zeker weet wat er in de toekomst gebeurt en ook niet hoe zij daarover denken?’
‘Nee, natuurlijk weet je dat nooit, maar dat denk ik’.
‘Dus er kan net zo goed iets heel anders gebeuren?’
‘Ja dat kan, maar dit weet ik voor 99,9% zeker’.
‘Ik weet echt wel hoe zij erover denken’.
Zo maar een gesprek, wat veelvuldig voorkwam. En dan wordt iemand toch ontslagen. Alle zekerheden, die met gedachten zijn opgebouwd, zijn weg. Naast onzekerheid over de toekomst ontstaat ook onzekerheid over zichzelf. Weg zelfvertrouwen. Hoe kon ik me zo vergissen? Die vraag zet, zoals alle vragen dit doen, een denkproces op gang.
Veelal leidt dit tot conclusies. Bijvoorbeeld: die mensen zijn toch niet te vertrouwen. Het vertrouwen in mensen krijgt een deuk en het zelfvertrouwen. Want hoe kun je jezelf vertrouwen als je eerst iets zeker weet wat vervolgens toch niet uitkomt?
Daarom is het besef van de grenzen van het kunnen weten zo belangrijk.