Blog
De functie
Er zijn veel mensen die mensgericht zijn en een productgerichte functie hebben en tot volle tevredenheid. Toch is er ook een deel dat droomt van die camping of dat leuke cafeetje. Dromen die het gemis aan persoonlijk contact in de werksituatie moet compenseren. “Het verschil tussen mens- en productgericht” verder lezen
Studiekeuzes. Veel studenten haken af of gaan later een heel andere kant op. De behoeften kunnen daar een rol bij spelen en zijn daarmee een aandachtsgebied. “De studiekeuze en de motivatiebehoeften” verder lezen
Een niet te beantwoorden vraag is een vraag waar geen antwoord op is, omdat wij niet het vermogen hebben om dit antwoord te kunnen vinden, door het speelveld van ons denken.
Een vraag is de ontsteking die de motor in beweging zet en laat draaien. Zoek een antwoord, is de opdracht. De motor is het denkproces van ons brein. Gedachte na gedachte. Tijdens mijn onderzoek bleek dat vragen de bron vormen van een gedachteproces dat leidt tot: piekeren, malen, stress, verlegenheid, veel soorten angsten, zorgen maken, allemaal met de restrictie dat daar gedachten bij moeten komen. Iets wat in veel gevallen gebeurt.
De kerngedachten niet herkende fantasiegedachten en toekomstgerichte overtuigingen, die na een niet te beantwoorden vraag opkomen, zorgen ervoor dat het in beweging gezette brein doordraait. Elke vraag die erbij wordt gesteld zorgt weer voor een nieuwe ontsteking.
Het denkproces gaat door als er een niet te beantwoorden vraag wordt gesteld. Het brein doet wat gevraagd wordt, het zoeken naar het antwoord op een vraag. Ook al is dat niet te vinden.
De intelligentie en de keuzes zitten in de stem in ons hoofd. Deze stem leren met het Gedachten Analyse Programma de goede vragen te stellen, geeft de mogelijkheid om jouw brein beter te gebruiken. Dit is mogelijk met het besef van het speelveld van ons denken wat de grenzen aangeeft van wat we wel en wat we niet kunnen weten. Dat besef geeft de belangrijkste verandering en verbetering van je manier van denken.
Hierbij komt ook het ik in beeld. Wie of wat stelt de vraag? Wat duidelijk werd in het onderzoek is dat het de stem in ons hoofd is, de stem waar we mee denken. Een soort piloot in de cockpit. Een onderdeel van onze kernidentiteit.
Het brein is dan de motor. De motor, ons brein, kan geen antwoord vinden als het over de toekomst gaat, over wat een ander denkt of voelt. Dat is de beperking die wij mensen hebben. Het speelveld van ons denken.
Leren binnen het speelveld te denken geeft mogelijkheden. Nieuwe mogelijkheden om evenwicht te vinden, creatiever te denken, om meer in evenwicht te zijn. Dat is het nieuwe denken.
Er is iets fout gegaan in de ontwikkeling van de mens. Dat is de belangrijkste conclusie van mijn onderzoek naar hoe mensen denken en de effecten hiervan. Genetisch betekent in dit verband overgedragen. Van generatie op generatie. Elke generatie draagt de kennis van de codes in de vorm van de taal over op de volgende generatie.
Hoe je denkt heb je dus geleerd van de mensen in je jeugd. Ouder(s) en anderen. De fouten worden daarbij ook doorgegeven. Fouten die veel leed als effect hebben. De fouten worden zichtbaar wanneer je luistert naar mensen met als referentiekader drie beperkingen die ieder mens met zijn denken heeft.
1. We kunnen niet weten wat er in de toekomst gaat gebeuren
We kunnen het inschatten, maar niet weten. De toekomst bestaat nog niet. De situatie heeft namelijk nog niet plaatsgevonden. Wanneer mensen nadenken is dat besef er niet. We denken iets te weten wat we in de werkelijkheid niet kunnen weten. Wat wordt gedacht over de toekomst wordt als werkelijkheid ervaren. Dikwijls gesteund door ‘het kan niet anders dan, .Die gedachten roepen een gevoel op. Dat gevoel bepaalt op dat moment onze belevingswereld.
2. We kunnen niet weten wat een ander denkt of voelt.
Ook dat kunnen we inschatten, maar niet weten. Toch ervaren we met de (kern)gedachten die we hierbij gebruiken de bedachte situatie als werkelijkheid. Ook hier roepen de gedachten een gevoel op en ook dat gevoel bepaalt op dat moment onze belevingswereld.
3. We kunnen niet in oneindigheid in tijd en ruimte denken
We kunnen ons er niets bij voorstellen. Oneindigheid heeft namelijk geen referentiekader. Deze beperking maakt de grens tussen kunnen weten en geloven duidelijk zichtbaar.
De fouten in onze manier van denken door het niet bewust zijn van de begrenzing
Het denken heeft (nog) geen referentiekader. Onze manier van denken heeft daardoor geen grenzen. Het schiet met gedachten alle kanten op. Naar het verleden, zonder het besef dat het verleden voorbij is. Naar de toekomst, zonder het besef dat de toekomst nog moet komen. Zonder het besef dat nu de werkelijkheid is. Zonder het besef dat wat wij over een toekomstige situatie denken slechts één mogelijkheid is.
Daarmee heeft ons brein geen mogelijkheid om de overgang van weten naar fantaseren op te merken. Werkelijkheid en fantasie lopen door elkaar. Het brein zoekt naar antwoorden die er niet zijn. Het brein denkt te weten, terwijl dit in de werkelijkheid niet kan. Het brein beseft niet dat het gedachten zijn en niet de werkelijkheid.
Gedachten roepen gevoelens op en die bepalen onze beleving. Oude gedachten roepen een oud gevoel op wat los staat van de werkelijkheid, van de huidige situatie. Fantasieën roepen gevoelens op die los staan van de werkelijkheid.
Enkele voorbeelden van soorten (kern)gedachten die je uit de werkelijkheid halen
Waarom reageert ze niet? (Niet te beantwoorden vraag). Dat komt wel goed. (Toekomstgerichte overtuiging). Als ik mijn best maar doe, dan houd ik mijn baan wel. (Niet herkende fantasiegedachte). Dat begrijpen de mensen wel. Als ik het vraag, doet ze het wel. Ze kunnen me echt niet missen. Die gaat nooit weg. Wat zullen ze van me denken? Denken ze dat ik niets te doen heb? Stel dat ze nee zeggen. Als het bedrijf moet inkrimpen, lig ik er als eerste uit. Waarom moet mij dat weer overkomen? Enz.